Als mens hebben we niet bepaald een goede reputatie op aarde. We vergiftigen het milieu. We putten natuurbronnen uit. En we buiten elkander uit. Komt dit gedraag voort, uit wie wij werkelijk zijn? Zijn wij nou eenmaal egocentrisch en destructief? Als dat zo is, is het maar goed ook dat we een sterke overheid hebben. Die ons beteugeld en voor 
elkaar beschermd. 

Of, komt dit destructieve gedrag voort, uit het vergeten van wie wij werkelijk zijn? En, omdat we vanuit die vergetelheid, een cultuur hebben gebouwd, die deze vergetelheid in stand houd. 

Voelen wij niet werkelijk, soms diep weggestopt, verdriet, als we merken dat het welzijn van anderen ten kosten gaat van onze welvaart? Het verdriet bijvoorbeeld, bij het zien van bosbranden. Omdat we in essentie in verbinding staan met alles wat leeft. Voelen we niet een bepaalde zinloosheid, als we louter consumeren? Omdat we weten dat we in essentie
 scheppende, creërende wezens zijn. Is het niet teleurstellend.. dat we ons zo focussen op overleven? Omdat we in ons hart weten dat we hier zijn om te leven.

Om een voorbeeld te geven van hoe onze cultuur onze werkelijke aard ontkent, het volgende tafereeltje. 

Toen ik zes jaar oud was (in de jaren zero’s) , gooide ik mijn half 
opgegeten boterham met pindakaas in de prullenbak. De ( in principe vakkundige en lieve) juf sprak me streng toe. ”Zeg! Er hebben kindjes honger in Afrika! En jij gooit een halve boterham weg!”. Ik schrok me te pletter. Ik wist niet dat er kindjes honger hadden. De juf vervolgde ”Oke! Lunch is klaar. Op naar het speelplein!” Ik was verbijsterd… als we weten dat er kindjes honger hebben in Afrika.. dan gaan we toch niet buitenspelen? Dan laden we toch, de blauwe Volvo van mijn vader vol met boterhammetjes pindakaas, en rijden we naar Afrika? 

In essentie staan we in verbinding met alles wat leeft. Als jij je er bewust van bent dat jouw soortgenoot lijdt, is het een vrij logische reactie dat je daar iets aan wil doen. Onze cultuur echter, stoelt op afgescheidenheid. Jij bent afgescheiden van anderen. Tevens denken we dat er schaarste is. Je kan dus maar beter voor je eigen hachje gaan. Wat resulteert in zelfzuchtigheid. Onbedoeld ontkennen we hiermee vaak 
wat we werkelijk zijn. 

In essentie zijn we scheppende wezens, die in verbinding staan met alles wat leeft, op een overvloedige planeet. Onze aard is dus niet het probleem, het structureel ontkennen van de aard wel. Samen kunnen we weer een cultuur gaan creëren die ons 
er aan herinnert, wie wij werkelijk zijn.